Soms bestaat morgen niet meer

Ik heb het even laten bezinken en besloten ook met de lezers van mijn blog mijn shock te delen. Mijn leven zal na 18 december 2012 nooit meer hetzelfde zijn. Op zondag 16 december is mijn zus Hilde, 46 jaar die niet eerder ziek was op de intensive care opgenomen met een septische shock veroorzaakt door een streptokok ontsteking. Ze heeft gevochten voor haar leven, maar dat heeft niet mogen baten. Dinsdag aan het eind van de middag is ze overleden. Ze laat een man en een dochtertje van 8 jaar na. Afgelopen maandag was de crematie. Het is nog steeds nauwelijks te bevatten.

Ik heb enorm veel bewondering voor de artsen en verpleegkundigen

Ik ben super onder de indruk van de medewerkers op de intensive care van het ziekenhuis in Geldrop. Zowel de artsen als de verpleegkundigen. Zij gaven invulling aan het begrip empathie. Wat een moeilijk beroep hebben zij en wat deden ze dat fantastisch. Maar ook zij stonden uiteindelijk helaas machteloos. Zo bewonderenswaardig dat je enerzijds zo technisch bezig kunnen zijn met al die zeer complexe apparatuur en anderzijds zo aardig en begripvol kunt zijn naar familie. En dat steeds weer voor andere mensen.

Toen mijn zus overleden was, was de verpleegkundige tegelijkertijd afwezig en aanwezig. Ze vertelde helder wat ze voor ons kon betekenen, verzorgde drinken maar liet ons ook alleen met ons verdriet. Wat prachtig dat je zo goed aan kunt voelen waar mensen behoefte aan hebben. Woorden schieten tekort voor zulke professionals. Wat fijn dat er zulke mensen bestaan.

Wat een lieve reacties

Ik vind de laatste jaren steeds vaker dat we in een onnodig bikkelharde wereld leven, maar ik heb de afgelopen weken gelukkig ook ervaren dat er nog veel medeleven bestaat. Wat heb ik extreem veel reacties gehad via sociale media (twitter en Facebook), email, WhatsApp, post en telefonisch. Ook reageerden heel veel mensen op mijn wekelijkse nieuwsbrief.

Een paar reacties ‘Tijd is het enige medicijn, begrip en medeleven helpen daarbij.‘, ‘Je staat er niet alleen voor, heel veel lieve mensen in je (meer of minder) directe omgeving gaan je steunen. Hopelijk kun je af en toe wat leunen tegen die berg met steunbetuigingen. De shock blijft nog wel even. Na verloop van tijd – als je geest er aan toe is – gaat er een luikje open om wat emotie los te laten.’, ‘Ik hoop dat je de kracht vindt om door te gaan met je mooie werk.’, ‘Het moet vreselijk zijn voor jou, maar ik wens je alle sterkte toe en ben er zeker van dat je toch iets leuks gaat maken van je leven, als eerbetoon aan je zus.’, ‘Wat knap van je dat je de menselijke kant durft te laten zien. Het is zeker niet te bevatten als iemand zo plotseling overlijdt en het moet ons allemaal wakker schudden om te genieten van wat we hebben en het beste daaruit te maken. Dank je wel voor het sturen van deze nieuwsbrief! Ik wens je van harte veel kracht en energie!‘. Wat geweldig deze mooie reacties. Dat geeft steun.

Hoe nu verder

En hoe nu verder? Ik weet het oprecht niet. In dit geval helpt mijn doorzettingsvermogen niet. Wat ik wil? Doen waar ik plezier in heb, maar dat deed ik het laatste jaar al. Er komt nu weinig uit mijn handen. Zal dat lang zo blijven? Mijn huisarts kan dit niet beantwoorden. Dat proces verloopt voor iedereen anders. Normaal ben ik een aanpakker, dat werkt nu niet. Ik zou wel een plan willen maken wat ik met de rest van mijn leven wil doen. Maar hoe doe je dat in zo’n situatie? Ik weet het niet. Hoe de komende tijd zal verlopen? Ook dat weet ik niet. Ik weet wel zeker dat ik door zal gaan met het uitdragen van mijn passie ‘voeding’. En ook het schrijven daarover op mijn blog, in mijn nieuwsbrief (ik start daar over een paar weken weer mee) en in andere media. Soms lijkt het leven oneerlijk en onrechtvaardig. Toch zijn er ook hier en daar toch nog lichtpuntjes, zoals het medeleven dat ik heb mogen ervaren. Ik zal de komende weken nog veel steun nodig hebben. Ik ben ervan overtuigd dat ik die ook zal ontvangen. Nu voel ik alleen nog leegte, uiteindelijk zal dit weer veranderen, maar dat kost tijd. Misschien wel heel veel tijd. Ik weet het niet.

Mijn nichtje Isabel zegt: ‘jullie zien niet dat ik huil, maar ik huil in mijn hoofd‘ en eergisteren zei ze: ‘eigenlijk ben ik al vergeten dat mama er was‘. Dat is natuurlijk niet zo. Eigenlijk lijk ik wel een beetje op mijn nichtje. Letten jullie daarom een beetje op me?

P.S. Ik merk dat sommige mensen het moeilijk vinden om te reageren, maar je kunt het niet ‘fout’ doen. Ieder doet het op zijn/haar manier en dat is goed.