Mijn persoonlijke missie

De afgelopen dagen heb ik me regelmatig afgevraagd, waarom ik mijn weinige energie gebruik om blogposten te schrijven. Kan ik mijn energie na het plotselinge overlijden van mijn zus nu echt niet beter besteden? Vandaag sprak ik iemand die ‘alles’ van rouwverwerking weet. Ze legde mij uit dat je enerzijds met rouwen bezig bent, maar dat het ook een natuurlijk proces is om toch ook vooruit te kijken. Toen begreep ik beter waarom ik dit nu toch deed.

Hoe maak je zelf betere keuzes

Mijn persoonlijke missie in het leven is om mensen uit te leggen hoe ze beste keuzes kunnen maken dat hun voeding zo gezond mogelijk is. Op basis van feiten. En zeker zo belangrijk: ‘hoe kun je dat praktisch implementeren in je leven’. Ik geef ook zeker mijn mening, maar dan zal ik dat er altijd bij vertellen dat het mijn menig is (en het niet presenteren als een feit).

Ik kan er moeilijk mee om gaan als mensen met een enorme stelligheid iets beweren, dat gewoon echt niet waar is. Als een bekende organisatie of een bekend persoon dat doet, zal ik altijd reageren als ik dat zie. Gewoon vriendelijk met een onderbouwing van de feiten. Als iemand met herhaaldelijke feedback niets doet zal ik blijven aandringen op correctie van fouten. Ik zal me er nooit bij neerleggen dat iemand bewust foutieve informatie laat staan.

Journalisten check je informatie

Ook wil ik journalisten graag bewust maken van feiten. Ik vind het enorm jammer dat hoe harder je schreeuwt en hoe meer dwaze dingen je zegt, hoe meer media-aandacht je krijgt. De meeste journalisten weten echt te weinig van het voedingsvak. Ook columns worden regelmatig geschreven door mensen zonder degelijke voedingskennis of zonder een goed (inhoudelijk!) onderzoek. Hoe vaak lees je tegenwoordig niet het woord gif zonder enige onderbouwing? En omdat iedereen dat maar blijft herhalen, zonder het verder uit te zoeken, wordt het dan in eens de geldende waarheid. Die niet de waarheid is! En probeer dan nog maar eens uit te leggen, hoe het wel in elkaar zit. Dat is slechts mogelijk met gevaar voor eigen leven :-). Want we leven in een maatschappij waar het woord ‘gif’ meer aanspreekt dan feiten. Hoe kunnen we dat keren? Dat is een vraag die me al langer bezig houdt en me niet loslaat.

Zorg dat je als professional weet wat je niet weet

Het voedingsvak is heel breed en daarom zo enorm boeiend, maar ook complex. Het omvat fysiologie, voedingskennis, procestechnologie en voedselveiligheid. En natuurlijk is het ook handig als je wetenschappelijk onderzoek kunt beoordelen. Als je dat niet kunt, moet je dat ook gewoon niet doen. Er zijn weinig mensen die al die gebieden beheersen. Dat is jammer, maar het is niet anders. Als je je niet wil verdiepen in nieuwe kennis, zorg dan dat je grenzen heel goed kent. Je kunt het gewoon niet maken als professional dat je zomaar wat roept, dat nergens op gebaseerd is.

Ja ik ben daar heel fanatiek in. Ik wil mensen zo goed mogelijk leren hoe een en ander in elkaar zit en daar doe ik mijn uiterste best voor. Door veel te studeren en kritische gesprekspartners te zoeken om mijn kennis fijn te slijpen. Maar eigenlijk maak ik het me daar mezelf heel lastig mee. Het kost heel veel tijd om je ergens in te verdiepen. Bovendien trekt het veel meer publiek als je zo maar iets heel extreems roept. Moet ik dat dan maar gaan doen?

Ik wil mezelf in de spiegel aan kunnen kijken

Kon ik dat maar! Wat zou ik dan veel tijd over houden. Maar ik zou me zelf niet meer in de spiegel aan kunnen kijken. Dat is dus geen optie voor me. Dus ga ik toch, helaas voor een niche die wel graag werkelijk kritisch wilt kijken naar voeding, door met het delen van waar je op kunt letten als je een bewuste (voedings)keuze wilt maken.

Laatst zag ik dit filmpje. We leven in een maatschappij waar extrovert de norm is. Introvert staat gelijk aan wereldvreemd. Raar eigenlijk, want uitersten bestaan alleen als beide uitersten bestaan. En allebei de uitersten zijn even hard nodig. Toch pas ik me ook te vaak nog aan deze norm aan. Ik wil graag feiten delen met anderen. Maar daarvoor heb ik wel een publiek nodig. Daarom ging ik misschien onbewust wel harder roepen dan werkelijk bij me past. Misschien moet ik eens proberen om het op een andere manier te proberen. Mensen die interesse hebben in de inhoudelijke aspecten vinden me toch wel. Zou ik daarop durven vertrouwen? Dat is best wel spannend, maar het proberen waard.

PS

Ik ben extrovert én introvert: ik houd van mensen maar ook van rust. Juist deze afwisseling geeft me de meeste energie. Zeker ook in deze tijd waar het plotselinge overlijden van mijn zus nog lang niet op z’n plaats is gevallen. Daar is nog veel tijd, ‘luistertijd’ maar ook ‘stiltetijd’ voor nodig. Ik ben er nog niet. Ik hoop en vertrouw dat ik daar de ruimte voor kan vinden als ik dat nodig heb. Dat vind ik namelijk lastig, ik ben een doener en leef in een maatschappij met weinig ruimte voor reflectie. Reflecteren doe ik al vaak, maar ik ben zoekende wat ik nu extra nodig heb. Dat heb ik nog niet gevonden. Soms overvalt het leven je en weet je niet goed hoe je nu het beste verder kan gaan. Al zoekend, pratend, luisterend en refelecterend zal ik uiteindelijk het antwoord hierop gaan vinden.