Ik sta na een jaar even stil en zoek dapper mijn eigen weg

Vanmorgen las ik dit stukje in de Volkskrant. ‘Het lijkt toch zo simpel! Vraag nou gewoon: ‘Hoe gaat het?‘ ‘Er is een tijd om te rouwen, en een tijd om te dansen.‘ Maar in deze wereld mag je niet praten  over rouwen. Ik dans vaak, maar nu af en toe even niet.

Je weet vooraf niet hoe je reageert

Vorig jaar 18 december overleed mijn zus  Hilde (46 jaar, niet ziek) zeer onverwachts door een septische shock. 24 december 2012 was de crematie. Vooraf had ik geen idee hoe dat een jaar later zou voelen. De dagen voor 18 december waren vreemd, maar wel te doen. Er belde nog een vriendin die eraan dacht. Er reageerde wat mensen via Facebook. 18 december zelf was helemaal niet zo’n moeilijke dag. 24 december was echter vreselijk. Ik werd totaal uitgeput wakker en moest me mijn bed uitslepen. Tot niets in staat, ontbeet ik en dacht eraan dat ik het jaar daarvoor op dat moment voor minstens 200 mensen mijn verhaal vertelde tijdens de crematie. Voor zoveel mensen, dat had ik nog nooit gedaan, maar dat ging uitstekend!

Een jaar later is voor sommige een leven later

Na het ontbijt dit jaar dwong ik mezelf om naar buiten te gaan, ergens wat drinken met een boekje. Ik moest toch iets doen, ik kon moeilijk de hele dag op de bank naar buiten zitten kijken. Ik ging ergens een Latte drinken. Niemand wist dat dit de dag van de crematie was. Moest ik dat mensen vertellen? Och voor veel mensen is een jaar later in deze maakbare wereld bijna hetzelfde als een leven later. Dus hield ik mijn mond. Daar kreeg ik spijt van toen iemand via Facebook (privé) een zeer felle discussie met me startte. Ik had iets op Facebook gezet dat niet klopte en er werd me heel duidelijk gemaakt dat ik niet wist hoe dat in elkaar zat. Het duizelde me en nog zei ik niets. Dapper probeerde ik een inhoudelijke discussie te voeren. Eigenlijk was ik daar op dat moment niet toe in staat. Maar ik zei niets. Waarom niet? Ik weet het niet precies, waarschijnlijk omdat ik dacht dat die ander dat niet interesseerde.

Empathie maakt de wereld mooier

De volgende dag ging het wel weer iets beter. Het was eerste kerstdag. Die heb ik in alle rust door gebracht. Het schema van vorig jaar rond deze tijd zat echter nog zo in mijn geheugen gegrift, dat ik hierdoor dacht dat het donderdag geen kerst meer was. Het gevolg was dat ik mezelf (per ongeluk) uitnodigde op tweede kerstdag bij iemand. Ik bracht die dag in Haarlem door bij de aardigste persoon die ik ken. Wat een fijne rustige dag! Wat fijn dat er mensen bestaan met zo extreem veel empathie. Dat maakt mijn wereld een stukje mooier.

Maar ook die dag werd toen ik weer thuis was afgesloten door een extreem felle discussie via Facebook. Ik was te verbouwereerd. Iemand die van alles van mij als therapeut vond, terwijl die persoon geen cliënt van me is (geweest). Het was niet waar wat er werd gezegd. Dat schreef ik ook. Maar dat was niet eens wat me raakte. Het was de felheid en de stelligheid waarop van alles over me werd beweerd door iemand die ik vertrouwde. En die ik nota bene hielp met iets waar ik zelf geen enkel belang bij heb.

En ja, misschien had ik ook harder moeten reageren. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik beoordeel wat mensen inhoudelijk zeggen en kan daar fel op reageren als ik constateer dat onwetende mensen bewust voor de gek worden gehouden. Ik zal nooit reageren op de manier waarop iemand als therapeut werkt om de simpele reden dat ik daar van een afstand geen oordeel over kan vormen. En ja ik ben ervan overtuigd dat cliënten alleen de stappen kunnen maken waar ze intrinsiek achter staan en op hun eigen tempo. Sneller willen dat je cliënt helpt je cliënt niet. En nee ik wil geen opleiding volgen waar ik trucjes leer om mijn cliënt om te kunnen praten. Om de eenvoudige reden dat ik het tempo van mijn cliënt respecteer.

Stap op de plaats

Mijn vertrouwen is dit jaar helaas meerdere malen op de proef gesteld. Wellicht ben ik te naïef, maar ik leerde ook juist om me steeds beter me open te stellen naar mensen. Dat is goed geweest. Ook al heeft het me best wat teleurstellingen opgeleverd. Ik ben het contact met mensen, waarom ik gaf, kwijt geraakt. Dat is pijnlijk. Nu is het hard nodig om helemaal terug te gaan naar mezelf. Wat wil ik? In wie steek ik wel en geen energie? Wie maakt mijn leven mooier en wie niet? Ik weet het nu even niet. Maar dat komt wel meer. Ik hoop wel dat daarin mijn eigen tempo wordt gerespecteerd. Ik ren zo goed als altijd door, maar nu even niet.