De participatiemaatschappij in de praktijk

Om 5.30 uur ’s morgens gaat de telefoon bij een vrouw van 78 jaar. Ze schrikt wakker, want dat kan geen goed teken zijn een telefoontje op dit tijdstip. Ze is veel te laat bij de telefoon, maar is uiteraard ineens klaarwakker. Wie zou haar bellen op dit tijdstip? Geen idee, het is ook geen tijdstip om te checken wie er heeft gebeld.

80-jarige vraagt hulp aan 78-jarige

Rond 8.00 uur wordt ze weer gebeld. Het bleek iemand ergens uit de flat te zijn die ook daarvoor had gebeld. Iemand die ze redelijk kent, maar niet super goed. Deze 80-jarige was ernstig ziek. De huisarts was ’s nachts geweest en had medicijnen voor geschreven. De medicatie had haast. De 80-jarige was veel te ziek om deze zelf te halen en vroeg of de vrouw deze kon halen. Blijkbaar hebben we dan in een geciviliseerd land als Nederland niets georganiseerd dat de huisarts dit kan regelen?

Dat klinkt eenvoudiger dan dat dit is

Dat klinkt niet als een heel moeilijk verzoek om medicijnen te halen, maar het was wel spekglad en vallen voor een oudere vrouw is een groot risico voor botbreuken. Gelukkig was haar behulpzame kleinkind op bezoek. Een kind dat te jong was om alleen naar de apotheek te gaan, maar oma wel kon helpen door de gladdigheid naar de apotheek.

Te grote verantwoordelijkheid

Terug ging oma (zonder kleinkind) naar de tachtigjarige die er echt heel ziek uit zag en helemaal niets wilde/kon eten of drinken. Deze tachtigjarige was veel te ziek om alleen in huis te liggen, maar wilde niemand tot last zijn. De dame die gezond verstand heeft maar geen medische achtergrond voelde zich in eerste instantie verantwoordelijk. Helpen doet ze graag maar ze kan toch zonder medische kennis niet verantwoordelijk zijn voor iemand die ze onvoldoende kent? Uiteindelijk belde ze op advies van een kennis (een verpleegkundige) die ze raadpleegde de huisartsenpost. Dat klinkt ook weer als een gemakkelijke stap. Maar dat is het niet voor oudere mensen. De vrouw dacht dat de tachtigjarige daar niet blij mee zou zijn. De huisartsenpost heeft dat uiteindelijk slim opgepakt door de huisarts de tachtigjarige te laten bezoeken (zonder dat de naam van de vrouw is genoemd). De huisarts keek en is weer vertrokken. De doodzieke tachtigjarige ligt moederziel alleen. De vrouw die deze persoon niet echt goed kent heeft ook andere verplichtingen. Maar diep in haar hart voelt ze wel de verantwoordelijkheid die niet bij haar hoort te liggen.

Dit is geen verwijt aan deze (voor mij onbekende) huisarts. Het is wel een constatering dat zelfs zo iets relatiefs eenvoudigs een grote belasting kan zijn. Als dit al niet geregeld is dan houd ik mijn hart vast als ik denk aan de nieuwe werkwijze die start per 1 januari 2015.

PS

1. het gaat me niet om deze mensen maar om een praktisch voorbeeld
2. ik vind dat de zorgkosten omlaag moeten, maar op een doordachte wijze