Mijn moment van 2014

De afgelopen week heb ik weer enorm genoten van Mijn Moment, wat een prachtig initiatief! Er is dit jaar weer veel gebeurd. Te veel om zelfs maar even samen te vatten. Maar gisteren op de valreep van 2014 was mijn moment.

Bepakt en bezakt

Ik liep even naar buiten om een paar overheerlijke oliebollen te kopen. Vlak bij mijn huis liep ik langs iemand die ik niet kende, maar waar mijn blik naar toegetrokken werd. Waarom? Omdat die mevrouw bijna niet meer zichtbaar was door de hoeveelheid spullen die ze bij zich droeg. Omdat ik haar zo aanstaarde zei ze me gedag. Waarop ik reageerde ‘sorry dat ik u zo aanstaarde, dat is een beetje vreemd‘. Waarop haar reactie zo veelzeggend was ‘U keek natuurlijk naar die rare vlekken op mijn gezicht’. Nou nee, die waren mij  niet opgevallen en als dat wel zo was geweest had ik mevrouw echt niet aangestaard vanwege die vlekken.

Perspectief

Voor die mevrouw waren die vlekken blijkbaar een grote zorg en daarom dacht ze dat ik daar ook moeite mee had. Zo gaat communiceren: hoe goed je het ook bedoelt, juist in moeilijke situaties kijk je vanuit je eigen referentiekader. Maar jouw referentiekader kan zo anders zijn dan die van de ander.

Voor mij werd door deze mevrouw weer eens pijnlijk duidelijk hoe moeilijk communiceren is als je een ander referentiekader hebt. Natuurlijk weet ik dat wel, maar soms vergeet ik dat juist op hele belangrijke momenten ook wel eens. Niet zo zeer zakelijk, maar wel privé als het spannend is.

PS

Ik vertelde die mevrouw ook waarom ik keek.