Franse kinderen eten alles

Laatst las ik een boek dat een uitstekend beeld geeft over de eetcultuur in Frankrijk: ‘French kids eat everything’. Leerzaam als je kinderen op wil voeden. En nee, in Nederland kun je dat niet zo doen, maar je kunt mogelijk wel iets opsteken van deze aanpak. En stiekem vind ik het boek zelf ook zo leuk omdat ik van de Franse cultuur houd. Ik vond het dan ook jammer dat ik het boek alleen in het Engels kon kopen.

De rol van eten in Frankrijk is anders dan in Nederland

Ik heb een aantal keren leidinggegeven aan kinderkampen met Nederlandse en Franse kinderen. Ook deed ik dat een keer in Frankrijk. Voor Nederlandse begrippen was het zeker voor een kinderkamp fantastisch wat we dagelijks aten. De avondmaaltijd bestond uit drie zorgvuldig bereide gangen. Uiteraard kregen we er ook wat stokbrood bij. Dat stokbrood zei alles over het verschil in eetcultuur. De Franse kinderen aten de maaltijd met een klein beetje brood (zoals het bedoeld was). De Nederlandse kinderen aten niet of nauwelijks van de maaltijd en aten alleen maar wit stokbrood, tot afgrijzen van de Fransen. Als ik deze ervaring niet zou hebben gehad zou dit boek bij mij niet geloofwaardig over zijn gekomen. Nu wel: het leven in Frankrijk verschilt echt als dag en nacht met ons leven in Nederland.

Karin, de schrijfster komt uit Amerika en is getrouwd met een Fransman. Toen haar kinderen een paar jaar oud waren, verhuisden ze van Vancouver naar Frankrijk. Het leek haar zo mooi in Frankrijk. Maar wat viel dat tegen, juist vanwege die Franse eetcultuur. Na een jaar gaven ze het op en gingen weer terug naar Amerika.

In Frankrijk bepalen niet de kinderen, maar de volwassenen wat kinderen eten. Eten is iets wat heel serieus genomen wordt en het is dan ook onvoorstelbaar dat kinderen zonder proeven zeggen dat ze iets niet lusten. Dat wordt in Frankrijk niet geaccepteerd!  Je hoeft het niet lekker te vinden, maar je moet het wel proeven. Als ouder ben je verantwoordelijk dat je kind leert om bewust te proeven. Daar is in Frankrijk geen enkele discussie over en dat levert dan ook geen problemen op.

Een belangrijke andere spelregel is dat voeding geen emotionele vulling is, maar een sociale aangelegenheid. Aan tafel eet je goed zonder afleiding en tussendoor niet. Eten wordt in de opvoeding niet gebruikt om kinderen te chanteren.

Eet gevarieerd en maak je maaltijden zelf met onbewerkte producten: eet groenten van alle kleuren en eet in een week nooit dezelfde maaltijd. Besteed tijd aan, zowel het maken als het eten van de maaltijd. Snacks zijn maximaal éénmaal per dag toegestaan en nooit binnen een uur voor de maaltijd.

Deze regels worden in Frankrijk in alle sociale klasse toegepast. Regels klinken in onze oren wellicht wat dwangmatig. Maar hoe gaaf is het dat je kinderen een ‘eetbewustzijn’ leert? Wat kunnen we daar in Nederland van leren?