Domweg gelukkig op de Kleverlaan
Een kort berichtje 21 juli op Facebook: ‘wie kan er vanaf zondag twee weken op onze hond in Haarlem passen?’ Ja ik, heel gaaf! De combinatie van een hond en ook nog eens in Haarlem waar ik eerder woonde en nog veel mensen ken is voor mij een droomaanbod. Maar eigenlijk kende ik de baasjes nauwelijks en ik zou wel in hun huis wonen. Best raar misschien om dat aan te bieden.
Maar als je iets graag wil moet je niet twijfelen en het gewoon doen! Ik stuurde een berichtje dat mij dat geweldig leek, maar ik wel begreep als ze dat niet wilden omdat ze me niet echt kenden en ik ook best eerst even kennis wilde komen maken. Dat was niet nodig. Ze kenden me genoeg om me betrouwbaar te vinden. Een mooi compliment!
Oppassen op onbekende hond
En toen ineens zou ik twee weken op een onbekende hond passen. Kon ik dat wel? Wat als hij niet naar me zou luisteren? Wat had ik toegezegd? Een dag later sprong ik toch wat gespannen bepakt en bezakt in de trein naar Haarlem. Maar ook nieuwsgierig of Shadow mijn vriendje voor twee weken een echt maatje bleek te zijn.
’s avonds kreeg ik wat praktische uitleg over hond en huis. ‘Oh en eigenlijk hebben we geen riem.‘ Ik keek wat verbaasd en merkte op dat ik die toch echt wel nodig had. In mijn gedachten zag ik Shadow al ergens liggen, gewond onder een auto. Ergens werd een riem tevoorschijn getoverd maar na een dag begreep ik waarom die nauwelijks nodig was. Shadow luisterde perfect en kende zijn rangorde in ons roedeltje.
Lopend in de regen
Zondag was de eerste dag dat we samen waren. We gingen naar buiten voor een flinke wandeling. Het regende harder dan ik had ingeschat. Ik was duidelijk nog niet zo gewend aan een hond. Als mens kun je nog omdraaien als het te hard regent. Maar de haren van een hond zijn zo snel doorweekt dat dat geen zin meer had. Dus besloot ik verder te lopen. Daar liep ik op de Kleverlaan in Bloemendaal. In een rode linnen jurk door en door nat, een veel te groot groen regenjack aan van het baasje van de hond en aan mijn voeten mijn wandelschoenen. En ja daar op de Kleverlaan lopend door de striemende regen dacht ik heimelijk ook aan iemand die me dit jaar altijd onzichtbaar voor de buitenwereld steunde. Dat verraste me zelf ook. Ik zag er niet uit, maar wat voelde ik me gelukkig: dit is leven!
Shadow mijn maatje voor 2 weken
De weken met Shadow zijn omgevlogen. We hadden het samen heerlijk en voelden elkaar goed aan. Of ik de beste oppas ben betwijfel ik omdat ik niet zo goed ben in afscheid nemen. De laatste avond zat ik verdrietig op de bank omdat ik de dag daarna Shadow zou verlaten. Shadow voelde dat aan en hoe groot hij ook was, sprong bij me op de bank en legde zijn kop op mijn schoot om me te troosten Bij ons afscheid voelde ik me wat ongemakkelijk omdat ik moest huilen. Maar één ding is zeker: we hebben het samen heerlijk gehad mijn maatje en ik.
Honden zijn echt en geven om anderen
Ik houd van mensen die net als honden echt zijn, om anderen en de wereld geven en kwetsbaar durven zijn. Mijn held is niet iemand die graag zelf wil shinen, maar iemand die anderen laat stralen. Die mensen kun je niet genoeg koesteren. Dat is dan ook mijn goede voornemen voor 2018! Ik wens je een inspirerend 2018 met minder opsmuk en meer oprechte aandacht voor het perspectief van anderen.
En stiekem hoop ik natuurlijk dat er volgend jaar weer iets mis is met de vaccinaties 😉