Een huis met een bank

Diegene die me volgen weten dat ik geen eenvoudig jaar achter de rug heb, maar ook dat ik ontzettend blij ben dat ik weer in Haarlem woon. In een geweldig hofje op een prachtige plaats. Er moest heel veel gebeuren en dat was niet gelukt zonder de belangeloze hulp van heel veel mensen die reageerden op mijn oproep om hulp via Facebook. Dit is ook sociale media. Dank je wel dat jullie er waren in moeilijke tijden.

Wat fijn die hulp

Een huis is voor mij echter pas een thuis als ik ook een plekje heb om me te ontspannen en voor mij is dat een bank. Ik ben zo blij dat de bank vandaag, een dag voor Kerst, toch nog geleverd kan worden omdat iemand (bij een kleine leverancier) op zijn vrije dag de bank toch wil komen brengen. Ze wisten dat dat voor mij heel erg belangrijk was. Ze vroegen wel of ik iemand kon regelen die kan helpen de bank te tillen.  En ja, weer is dat gelukt via Facebook. Wat een wonder dat er zoveel aardige mensen zijn.

Balans blijft belangrijk

De meeste van jullie weten heel weinig van mij. Ik aarzel om het delen, maar het lijkt me toch goed dat wel te doen. Ik twijfel omdat iedereen dan (goed bedoeld) advies wil geven. Dat gaat mij niet helpen, echt niet. Al minstens 20 jaar heb ik minder energie dan ‘normaal’ is. Ik heb mijn leven hierom heen georganiseerd. Dat gaat geleidelijk stapje voor stapje. Dat betekent dat ik al jaren heel bewust keuzes moet maken en niet te veel afspraken. Eigenlijk weet ik niet goed meer hoe een ‘normaal’ leven eruit ziet. Mijn moeheid had eerder geen naam, nu is er sinds vorige week wel een diagnose. De oplossing is om zo door te gaan als ik al deed. Helpt dat? Misschien een beetje want na 20 jaar zonder diagnose ging ik wel steeds meer twijfelen aan mezelf.

Een knus hofje in Haarlem

Ooit kwam uit een beroepskeuzetest dat ik gezelligheid echt heel belangrijk vind. De acht jaren in Amersfoort waren niet gezellig: ik was heel veel alleen thuis met heel weinig geld in een huis waarin ik me nooit thuis heb gevoeld. Zonder geld is dat ook lastig om het gezelliger te maken. Daarom was ik ook extra blij met de mail begin dit jaar met de vraag of ik een hofje in Haarlem wilde wonen. Ik hoefde daar geen seconde over na te denken: Ja heel graag!  In een oud knus huisje en ook nog terug naar Haarlem. Wat een kans. En wat fijn dat jullie dat mogelijk maakte door jullie hulp.

Veel hulp maar ook desinteresse

Juist de mensen die ik minder goed kende hebben mij gesteund, steeds weer opnieuw. Er waren echter ook mensen die bikkelhard waren. Mensen waarvan ik dacht dat ik ze kende maar die me ineens in de steek lieten. Ik verwachtte echt niet dat iedereen kwam helpen. Een kop thee of koffie is ook fijn. Maar voor sommige zogenaamde vrienden was dat zelfs te veel. Dat maakt me ondanks al mijn dankbaarheid ook verdrietig. Mensen vragen me zelden waarom ik zo vaak alleen ben. Ik zeg dat ik Kerst en verjaardagen niet leuk vind. Of dat ook echt zo is weet ik niet meer, maar ik ben al jaren niet op elk moment in staat die drukte goed te handelen en daarom zeg ik dan maar voor het gemak dat ik liever thuis ben. Dat is dus niet omdat ik zo graag zoveel alleen ben. Soms wel, soms niet. En juist daarom is voor mij een thuis zo enorm belangrijk.

Een wereld die overbelast is

Nu er een diagnose is betekent het niet dat ik ineens niets meer kan. Er is niets veranderd, het heeft alleen een naam. Ik ga ook niet ineens alleen maar moeilijke verhalen delen: zeker niet!. Ik ben een optimistisch type. Maar heel soms wil ik graag mijn verhaal kwijt. Mijn keuken is al een paar weken klaar. Niemand kwam kijken. De diagnose kreeg ik al een week geleden maar er was niemand waarmee ik echt kon delen. Ik neem niemand iets kwalijk, want iedereen heeft continu haast en steeds meer mensen zijn overbelast. Maar het maakt mijn leven wel eenzaam.

Luisteren

Die paar mensen die mij eerder schreven dat een bank er niet toe doet als je maar gezond bent. Misschien is het een idee dat je de volgende keer eerst vraagt waarom een bank voor mij wel zo belangrijk is voordat je oordeelt. De wereld wordt mooier als we proberen naar elkaar te luisteren.

Thuis in Haarlem

Ik voel me zo thuis in het gezellige Haarlem. In mijn oude hofje zit ik voortaan lekker domweg gelukkig op mijn bank met een boek, een kaarsje en wat ben ik daar blij mee.