Wie is jouw held?

In de lockdown vonden we de mensen in de zorg helden. Nu schelden we ze uit in plaats van ze te helpen. Deze week had ik een gesprek op twitter over het feit dat er ambtenaren zijn die een extra maandsalaris hebben gekregen voor hun extra inzet terwijl zorgmedewerkers nog steeds wachten op hun 1000 euro. Ik vermoed dat het vooral de ambtenaren zijn die al genoeg verdienen die nog wat extra’s hebben ontvangen. In hun CAO staat dat bij een hogere schaal overuren niet worden vergoed. Hoe kan het dan dat toch gebeurt?

Een stapje harder lopen

Een OMT-lid stuurde een tweet dat ze zondagmiddag had gewerkt of dat heel bijzonder was. We lijken niet meer te weten wat ‘normaal’ is. In een crises lijkt mij het niet meer dan vanzelfsprekend dat iedereen, zeker in een verantwoordelijke positie, een steentje bijdraagt en daar ook trots op is zonder daarvoor direct geld te eisen. Dat betekent niet dat ik denk dat ambtenaren niet hard werken. Iemand suggeerde dat ik dat schreef. Dat was niet zo en dat vind ik ook niet. Wel verdienen ambtenaren vaak een flink salaris zonder dat ze veel risico lopen op een ontslag. Dat is wel een enorm voorrecht, zeker in onzekere tijden Dat besef lijkt er niet echt te zijn.

Een bonus omdat je je werkt niet leuk vindt

Wonderlijk hoe mensen soms kijken naar de wereld. Iemand reageerde dat je als je in de zorg werkt iets doet wat je leuk vindt en en dat dat voor ambtenaren niet geldt. De man vond daarom logisch dat je daarvoor een bonus kreeg. Een bonus omdat je je werk vreselijk vindt? Juist door gebrek aan verbinding ontstaan van die situaties zoals bij de toeslagenaffaire bij de belastingdienst. Geef je baan dan liever aan iemand anders die zich wel betrokken voelt bij het werk. Dat is voor iedereen beter, niet op de laatste plaats voor de burger.

Piloten

Ook de reactie van een aantal piloten vond ik opmerkelijk. Ik snap dat het niet leuk is geld in te leveren, maar zoals iemand schreef ‘zij kunnen dat bedrag inleveren dat ik normaal verdien’. Die persoon die dat schreef is 37 jaar en heeft een universitaire opleiding. Ik snap ook dat je uitgaven hoger zijn als je meer verient, maar ik begrijp niet dat je dan alles per se nodig hebt om rond te komen. Er is een flinke groep mensen die zich dagelijks zorgen moeten maken of ze genoeg geld hebben om huis, verzekeringen en eten te betalen. Zouden die piloten weten dat dit de dagelijkse situatie is voor een aanzienlijke groep mensen? Zouden ze zich  dan niet een klein beetje schamen voor hun gedrag? Zeker omdat duidelijk is dat ze wel veel verdienden maar hun werkzaamheden niet zo cruciaal waren als dat ze zelf dachten of hoopten. Wat de toekomst zal zijn is nu niet duidelijk. Wel is duidelijk dat we beter kunnen leven in een wereld waarin we niet continu van hot naar her vliegen.

‘Ook jij bent een held’

Mijn helden

Wie zijn dan wel mijn helden? De mensen die zich verantwoordeliijk voelen om samen de verspreiding van het virus te verminderen. Die gewone mensen die van alles verboden wordt, zonderdat enig perspectief wordt geboden. Die kinderen en andere groepen mensen die geen veilig warm plekje thuis hebben. Die ZZP-ers die ondanks de gevolgen niet het randje opzoeken voor eigen belang maar kiezen voor onze gemeenschappelijke gezondheid ook al kost hen dat (veel) geld en misschien het voortbestaan van hun bedrijf. Die ouders die van de een op de andere dag  thuis moesten werken en ook nog eens hun kinderen zelf les moesten en mogelijk weer moeten gaan lesgeven. Uiteraard ook mijn collega’s bij de Luisterlijn die net als ik in hun vrije tjd naar mensen luisteren die het lastig hebben.

Willekeurige besluiten in plaats van de routekaart

Maar ook al die andere mensen die zich in allerlei bochten wringen om te voldoen aan alle steeds wisselende onduidelijke regels die de overheid verzint om het virus terug te dringen. We hebben een routekaart die aangeeft wat geldt bij de verschillende niveau’s van aantal besmettingen. Maar in de persconferenties worden die aantallen niet genoemd maar weer anderen. Begrijp je het nog? Het vuurwerk is nog niet verboden, de bieb wel. Vinden we een bieb gevaarlijker dan vuurwerk? Oh nee, inmiddels is de vage instructie dat een bieb soms toch open mag voor kwetsbare groepen. Details zijn niet bekend gemaakt, waardoor de bibliotheken geen enkel idee hebben wat de bedoeling is. Wat mag wel? Wat niet? Dat weet niemand en is dus niet werkzaam. Zwemles voor kinderen mocht dinsdagavond wel, maar woensdagmorgen toch weer niet. De GGD waarvan zonder overleg steeds iets anders wordt verwacht. Zo stel je de oneindige veerkracht van mensen wel onnodig op de proef. Om iets op te volgen is trouwens sowieso wel handig om te snappen wat wordt bedoeld.

Mijn allergrootste helden

Gisteren liep ik op straat om brood te halen. Ik liep langs Jansje, waar ik normaal af en toe even koffie drink. Er werken mensen met een verstandelijke beperking. Juist voor hen is deze situatie extra lastig. Ik liep even naar binnen om de kaart te vragen om er de komende tijd wat te gaan kopen als deze ‘coronasituatie’ langer duurt. Ik word er altijd aardig begroet, maar nu werd ik zo geraakt omdat ze me zo enorm graag wilden helpen. Ze waren zo blij dat er iemand binnen liep. Ik heb besloten er voorloig elke week wat te gaan kopen. Morgen heb ik een maaltijd besteld. Deze lieve mensen verdienen dit. Zo echt, zo eerlijk en recht door zee. Buiten moest ik een traantje wegpinken. De wereld wordt mooier met mensen zoals deze fijne betrokken medewerkers bij Jansje. Koop jij ook iets bij hen?

Het zou fijn zijn als je nog even deze week hier op ze stemt. Ze heten ‘de wereld van Jansje’ en zijn een lunchroom in Haarlem. Stemmen jullie even?